علیرغم امید به واکسن جهانی آنفولانزا ، واکسن ویروس آنفولانزا فصلی است .
دلایل مختلفی برای لزوم واکسیناسون آنفولانزای فصلی وجود دارد. یکی از آنها در ساختار ژنوم ویروس که از هشت بخش RNA تشکیل میشود نهفته است. قطعات RNA در هنگام ورود بیش از یک ویروس به سلول میزبان مستعد تبادل ژن هستند. با انجام این کار ، شیفت های آنتی ژنیک گونه های به ظاهر همیشه در حال تغییر ایجاد می کنند که به واکسن های جدید اقتباس شده برای مبارزه با آنها نیاز دارند. چالش دیگر در ایمنی کوتاه مدت ایجاد شده توسط واکسن است .
پایه اصلی سلولهای ایمنی بدن که آنتی بادی تولید می کنند مغز استخوان است. از آنجا که سطح طولانی مدت آنتی بادی سرم توسط سلولهای پلاسمایی مغز استخوان (BMPC) حفظ می شود ، محققان تولید و نگهداری این سلول ها را پس از واکسیناسیون آنفولانزا بررسی کردند. واکسیناسیون آنفولانزای فصلی باعث افزایش تعداد سلولهای تولیدکننده آنتی بادی برای آنفولانزا در مغز استخوان می شود. محققان دریافتند ، بیشتر سلول های تازه تولید شده طی یک سال از بین می روند.
اکثر مطالعات واکسن بر روی نمونه هایی از خون شرکت کنندگان انجام میشود . جایی که می توان سلول های تولید کننده آنتی بادی را برای چند هفته پس از واکسیناسیون یافت.
در این مطالعه ای ، ۵۳ داوطلب سالم موافقت کردند كه قبل از واكسیناسیون فصلی آنفولانزای مغز استخوان و سپس یك ماه پس از آن مورد مطالعه قرار بگیرند .
واکسیناسیون پس از یک ماه نسبت سلولهای اختصاصی آنفولانزا (از متوسط ۰.۸٪ به ۱.۹٪) را افزایش داد. با این وجود ، بازدیدهای بعدی از ماهها بعد نشان داد که تعداد آنها به میزان اولیه کاهش یافته است. این کاهش “ناشی از از دست دادن BMPC ناشی از واکسن است ، در حالی که BMPC از قبل موجود حفظ شده است.”
بیشتر افراد در حال حاضر برخی سلولهای پلاسمائی خاص آنفولانزا دارند: نوع سلولهای ایمنی که مقادیر زیادی آنتی بادی را ترشح می کنند. بنابراین محققان نیاز داشتند تا بین آنتی بادی های ساخته شده توسط سلولهای از قبل موجود و آنتی بادی هایی که تولید آنها توسط سویه های موجود در واکسن فصلی تحریک شده است ، تمایز قائل شوند.
در جستجوی سلولهای جدید برای ترشح آنتی بادی برای واکسن ، نیاز به تجزیه و تحلیل DNA سلول ها و بررسی آنتی بادی های ساخته شده و سپس ردیابی فراوانی آن سلول ها در خون و مغز استخوان است. برای اکثر سلسله سلولهای پلاسما تازه تولید شده ، بین ۷۰-۹۹٪ سلول ها پس از یک سال از بین رفتند.
دانشمندان توانستند سلولهای خاص تولید شده توسط واکسن را دنبال کنند زیرا آنها آنتی بادی های منحصر به فردی تولید کردند که با استفاده از روشهای تعیین توالی شناسایی شوند.”
انها می دیدند که این آنتی بادی های جدید یک ماه پس از واکسیناسیون در مغز استخوان گسترش یافته و پس از یک سال منقبض می شوند. از طرف دیگر ، آنتی بادی های ضد آنفولانزا که قبل از واکسن در مغز استخوان قرار داشتند ، در یک سطح ثابت در طی یک سال باقی میمانند. “
برخی از خبرهای خوب ، به ویژه برای افرادی که در مطالعات واکسن شرکت می کنند ، این است که میزان سلول های ترشح کننده آنتی بادی در خون با پاسخ طولانی مدت در مغز استخوان ارتباط دارد. بنابراین محققان واکسن می توانند با جستجوی سلول های ترشح کننده آنتی بادی در خون ، پاسخ های ایمنی را ادامه دهند.
انتظار می رود که این یافته ها از طراحی واکسن های طولانی مدت آنفولانزای جهانی استفاده کنند. راهکارهای تقویت پایداری BMPCs برای نسل بعدی واکسن آنفلوانزا مهم خواهد بود.
