مطالعات اخیر نشان می دهد انتخاب سبک زندگی سالم، ترک عادت های ناسالم و سایر مداخلات می تواند طول عمر انسان را افزایش دهد. با این حال، در غیاب تدابیری که تغییر سن بیولوژیکی را با دقت ارزیابی کند، تفسیر اثر مداخلات ضد پیری دشوار است. برای تعیین کمیت روند پیری در انسان، دانشمندان یک شرکت بیوتکنولوژی مستقر در سنگاپور ، Gero ، با زیست شناسان و بیوفیزیکدانان در مرکز جامع سرطان روزول پارک در بوفالو نیویورک و سه موسسه تحقیقاتی در روسیه همکاری کردند.
همانطور که انتظار می رفت ، انعطاف پذیری یا سرعت بهبودی در انسان های سالم سریعتر است اما با افزایش سن از بین می رود. در حالی که بهبودی انسانهای ۴۰ ساله حدود دو هفته طول می کشد، این برای افراد متوسط ۸۰ ساله به شش هفته می رسد. محققان این یافته را از نظر کمی در دو اندازه گیری بیولوژیکی مستقل، پارامترهای آزمایش خون و سطح فعالیت بدنی ثبت شده توسط دستگاه ها تأیید می کنند.
برآوردن این توانایی بهبودی نشان می دهد که در سنین بین ۱۲۰ تا ۱۵۰ سالگی انسانهایی که از بیماری های مزمن عمده رنج می برند ، توانایی بهبودی را به طور کامل از دست می دهند و در نتیجه حد مطلق طول عمر انسان را تخمین می زنند.
از دست دادن انعطاف پذیری پیش بینی شده حتی در افراد سالم و با موفقیت که در حال پیر شدن هستند ، ممکن است توضیح دهد که چرا ما شاهد افزایش حداکثر طول عمر نیستیم ، در حالی که با پیشرفت پزشکی متوسط طول عمر بطور پیوسته در حال افزایش است.
این کار نمایشی از چگونگی استفاده از مفاهیم وام گرفته شده از علوم فیزیکی و زیست شناسی برای تحقیق در جنبه های مختلف پیری و شکنندگی برای ایجاد مداخلات قوی در برابر پیری است. “مدل محاسباتی نشان می دهد که با پیشگیری یا بهبود بیماریها بدون رهگیری روند پیری که باعث از بین رفتن انعطاف پذیری (روند بهبود) می شود ، هیچ افزایشی در حداکثر طول عمر ممکن نیست.